Ja, het is plezierig én waardevol om medebewoners via het Stadsdorp te leren kennen….


Ik ging op de fiets naar de Rai om daar mijn eerste coronaprik te halen. Na een kwartiertje rust daar, fietste ik richting Watergraafsmeer. Vlak bij de Berlagebrug werd ik plotseling heel benauwd. Ik was zo duizelig dat ik moest afstappen. Helemaal dizzy, fietsen ging niet meer. Langzaam lopend met de fiets aan de hand ging ik richting de Churchilllaan, terug naar huis. Maar ik voelde mij echt niet goed. Eigenlijk kon ik niet alleen verder. Op een bankje onderweg probeerde ik op adem te komen. Hoe nu thuis te komen? Wie kon ik bellen? Toch wel het liefst iemand dicht in de buurt.

Op dat moment realiseerde ik me dat ik via het Stadsdorp een buurtgenoot had leren kennen. Het voelde goed om haar te vragen me te helpen thuis te komen. Ik kon nog net een volgend bankje bereiken, iets dichter bij haar straat. Ik belde haar en zij was zowaar thuis. Ik vertelde mijn verhaal en ze zei: “Natuurlijk wil ik je helpen.” Zij kwam direct naar mij toe. Ik voelde mij onmiddellijk gerustgesteld, wat een opluchting. Met haar hulp hoefde ik mij geen zorgen meer te maken.

Met de fiets aan de hand en steun voelend aan haar arm, liepen wij langzaam naar huis. Dat voelde veilig en goed. Zij begeleidde mij naar binnen en bleef bij me totdat ik onder een deken rustig op de bank lag.

Ik vermoed dat ik na mijn eerste coronaprik te snel tegen de wind in ben gaan fietsen. Mijn buurtgenoot en ik hebben elkaar zo beter leren kennen en hebben sindsdien vaker contact. Dat is vertrouwd, we weten dat we er zijn voor elkaar.

Marijke Vermolen