Het is weer voorbij die mooie zomer … Het weer sloeg om in oktober en ik ben terug van weggeweest. Wat ik nu het meeste mis hier in de Rivierenbuurt is een dorpspomp. Een plek om zomaar wat bij rond te hangen en met iemand een praatje te maken.

Ik heb een heerlijk buitenplekje aan het Kinselmeer vlak boven Durgerdam. Daar kom je vanzelf mensen tegen. Je hangt bij elkaar over het hekje. Je hebt geen agenda nodig voor een bakje koffie of een wijntje. Vrienden en familie komen langsfietsen of wandelen of blijven logeren. En het kan allemaal, want buiten is het makkelijk afstand houden.

Terug op één-hoog is alles afgelast, geen groepslessen meer, geen theater of concert, terrassen afgezet met rood-witte linten, eet- en wandelgroepjes versplinteren en ook geen reizen meer met de trein.

Wanneer je zelf niet het initiatief neemt om iets af te spreken, kan het zomaar gebeuren dat je twee dagen niemand ziet of spreekt. Eindeloos starend naar het scherm in plaats van over het water naar de horizon met het witte kerkje. Maar wat een geluk dat ik een paradijsje heb om naar uit te kijken.

Het is zo weer lente toch … ?

Laetitia Galama